Hoe haar auto Els een wijze les leerde

“Mijn accu is op. Met een klein duwtje kan ik weer verder. Wil je me alsjeblieft helpen, Yvonne?” Els is ten einde raad als ze me belt. Ze heeft hulp nodig. Nu direct. De alarmlampjes branden. Er moet iets gebeuren voor het te laat is.

Els is een mooie, sterke en zelfstandige vrouw van begin 50. Alleenstaande moeder van 2 tieners en ondernemer. Een harde werker die het beste uit zichzelf naar boven wil halen. Vaak op wilskracht. Want hoewel haar lijf regelmatig protesteert weigert ze zich niet vitaal te voelen. Kom op, zeg!

Els heeft vaak buikpijn

Een vervelend brandend en zeurend gevoel in haar buik. Vaak als ze uit eten is geweest wordt ze ermee ‘gestraft’. ‘s Morgens staat ze op met een vieze smaak in haar mond. Haar neus is altijd verstopt en haar ogen tranen veel. Ze heeft last van haar gewrichten in de knie en elleboog. Hoort dit bij ouder worden, vraag ze zich af. In de keuken staat een lange rij kookboeken in de kast, want koken doet ze graag. Maar wat ze ook maakt, de buikpijn blijft. Urenlang speurde ze het internet af. Vaak ’s nachts, als ze weer eens niet kon slapen. Op zoek naar de oplossing. Ze vermoed een Candida-infectie te hebben, maar kan er niet de vinger op leggen.

Dit duurt al 10 jaar zo

Altijd is Els op zoek naar de oplossing. En ze probeerde veel. De osteopaat heeft al opgemerkt dat haar darmen en lever extreem gevoelig zijn. Maar de scan in het ziekenhuis liet niets bijzonders zien. Bloedprikken bij de huisarts en echoscopieën van haar buik… Het leverde nog niets op. Eens per jaar neemt Els een leverkuur, waardoor ze zich 3 weken lang een stuk fitter voelt. Maar de rest van het jaar is ze moe, moe, moe. Elk jaar geeft ze zo’n €400 uit aan haar eigen risico. Zonder resultaat. Els is het echt zat.

De lampjes gaan branden

Els is rond 18 uur op weg naar huis als ineens het acculampje in haar dashboard gaat branden. Ze schrikt. “Zo direct maar even stoppen”, denkt ze, terwijl ze voelt hoe moe ze ook vandaag weer is. Plots klinkt ook het signaal van een benzinetank die bijna leeg is. Ook dat nog. “Houd vol”, spreekt ze zichzelf toe. “Dit beetje brengt je nog naar waar je moet zijn.” En ze pept zichzelf verder op. Gelukkig is een volgend tankstation nu dichtbij. Met een McDonalds ernaast. “Eerst iets eten”, besluit ze. En ze bestelt een hamburgermenu.

Terwijl ze eet wil ze het liefst heel hard janken. De vermoeidheid slaat keihard toe. Ze voelt de verantwoordelijkheid van het runnen van een bedrijf én gezin op haar schouders. Als alleenstaande moeder voelt ze: ik MOET door! Het wordt dwangmatig en ze gunt zichzelf geen rust. Er is immers altijd iets dat nog gedaan moet worden. Het hoofd laten hangen is niet stoer. Els merkt ook dat de concentratie achteruit holt. Waarom heeft ze niet gemerkt dat ze nog moest tanken? En de verjaardag van haar zoon die ze laatst vergat… Daar voelt ze zich nog steeds enorm schuldig over.

Anders is beter

Als haar maag gevuld is, is het de beurt voor haar benzinetank. ‘Dit product is tijdelijk niet leverbaar’, leest ze bij de pomp. Er is wel een andere benzine. Een die beter is voor de motor. “Anders eten is ook beter voor mijn lijf”, denkt Els, terwijl ze de massa in haar maag voelt. “Met de juiste brandstof en dosering gaat mijn lijf het waarschijnlijk ook beter doen.”

Vandaar dat ze nu hulp inschakelt. Els loopt op haar reserves. Ze reageert emotioneel als ze even de controle kwijt lijkt te zijn en ontploft soms om niets. Er zijn teveel vragen en onduidelijkheden. Ze vraagt zich af: hoe wordt mijn buik weer gezond? Wat kan ik het beste eten? En hoe zet ik ’s avonds snel iets gezonds op tafel? Maaltijden waar ik ook mijn kinderen goed mee voed? Want de recepten die ze heeft lijken wel gezond, maar vragen ook veel tijd. Ze wil het niet allemaal zelf uit moeten vinden. Waar haalt ze die tijd en energie vandaan?

Het gaat weer goed!

Samen werken we aan een gezonde spijsvertering en na 3 maanden staat Els er alweer een stuk beter voor. In haar darmen bleek inderdaad een Candidabelasting de boel in de war te schoppen. Maar met voeding als medicijn is die snel onder controle, waarmee ook de buikpijn verdween. Ze heeft totaal geen moeite met suikervrij eten en haar smaakbeleving is nu veel sterker. “Het is heerlijk om zoveel keus te hebben in de maaltijden en zoals alles smaakt!” Els weet nu hoe ze goed voor haar lijf zorgt, is opgewekter en heeft meer energie. Nu is het een kwestie van volhouden en onderhouden, maar dat komt goed. “Nu ik het waarom begrijp, merk ik dat het makkelijk vol te houden is.” Haar eigen risico hoeft ze niet meer aan te spreken. Dat geld houdt ze voortaan lekker op haar rekening. Een controle per jaar bij haar therapeut is genoeg, om te weten hoe haar lijf ervoor staat. Als een APK. En die zekerheid van het goede spoor geeft enorm veel rust.

Je gezondheid is al je auto: onderhoud je het niet dan kom je stil te staan.

Vraag jij je af hoe je dat aanpakt? In het boek (Over)leven met Candida lees je hoe je je lijf onderhoudt met Candidaproof eten en een gezonde levensstijl.

Heb jij ook last van buikpijn en wil je liever begeleid worden om je voeding je medicijn te laten zijn? Vraag dan hier een Candidagesprek aan.