APK voor mensen

Zowel vorige week als gisteren ontving ik brieven over de Algemene Periodieke Keuring (APK). De RDW, de dealer en het garagebedrijf waar ik eens kwam helpen mij er aan herinneren dat het tijd is om mijn auto aan te bieden voor  de controle. Deze sinds 1994 verplichte autokeuring voor de wat oudere voertuigen is ingesteld ter bevordering van de verkeersveiligheid en ter bescherming van het milieu. Heel acceptabel, vind ik. Voor mij tevens een stok achter de deur om die kleine of grote beurt uit te laten voeren. Veiligheid staat immers voorop en ik moet er toch niet aan denken ’s avonds laat na een lezing met pech aan de kant van de weg te staan. Een afspraak bij de garage was dus zo geregeld en de kosten die ermee gemoeid zijn accepteer ik.

APK voor mensen

De vanzelfsprekendheid voor een jaarlijkse controle van ons lichaam en onze gezondheid is een ander verhaal. Niemand helpt ons eraan te herinneren eens stil te staan bij het functioneren van ons lijf. Vaak lopen we door met een sluimerend kwaaltje en pakken we het probleem pas aan wanneer de klachten te hinderlijk worden. Niet geheel onterecht overigens, want sommige ongemakken verdwijnen vanzelf zonder dat we ooit zullen weten wat de oorzaak ervan was. Toch kan het verstandig zijn jaarlijks een controle te laten verrichten want meten is weten.

Sinds bij mij in 2008 een flinke Candida-infectie werd ontdekt kom ik elk jaar terug bij mijn therapeut voor mijn eigen APK, ook al voel ik me kiplekker. In een vaste maand van het jaar laat ik alle meetpunten op handen en voeten even nalopen om vast te stellen of alle organen nog goed functioneren. Voorkomen is immers beter dan genezen. Meestal was alles helemaal in orde en ik kan je vertellen: je gaat blij de deur uit wanneer je bevestigd krijgt dat je gezond bent. Dit jaar verliep het echter anders.

Al een aantal maanden merkte ik dat er iets veranderde aan mijn gezondheid

Mijn ogen leken achteruit te gaan en waren vermoeider. Ik verzwikte zonder aanleiding mijn enkel. De nek en schouders werden stijver en de ontlasting werd steeds zachter. Niets verontrustends, maar wel ongemakkelijk. Na een nogal hectische periode waren er redenen genoeg te bedenken die de oorzaak konden zijn. Uiteraard pas ik de ‘tips and tricks’ uit mijn coachingprogramma ook zelf toe, maar een kritische blik op mijn gewoonten leverde nog mogelijkheden voor verbetering.

Ik werkte aan een betere zithouding en kortere werktijden aan de laptop, wat verschil maakte voor de nek en schouders. De opticien schreef een lens voor die zorgde voor minder inspanning van de ogen en ik probeerde met mijn voeding de ontlasting weer steviger te krijgen. Echter, de oorzaak van de ongemakken werd wederom door de therapeut vastgesteld tijdens mijn jaarlijkse bezoek: een niet goed functionerende galblaas. Alle plaatsen waar de ongemakken opgemerkt werden bleken op de meridiaan te liggen die in verbinding staat met de galblaas. Er werden mij homeopathische druppels voorgeschreven om te draineren en voilá, de kwaaltjes verdwenen. De ontlasting werd weer steviger en de nek en schouders ontspanden. Vanzelfsprekend blijft een goede houding belangrijk en is zonder onderbrekingen werken aan de laptop niet verstandig. Even dacht ik nog die hydrofiel lens niet meer nodig te hebben, maar dat bleek onjuist toen ik ontdekte hem ’s avonds náást het doosje met lenzenvloeistof te hebben gelegd, in plaats van erin en de volgende ochtend een uitgedroogd exemplaar aan trof…

Nu genoeg over mij.

Hoe staat het met jou, gun jij jezelf net als je auto een APK?

Ik lees je reactie graag.